از من می خواهند به نوشته هایم شاخ و برگ دهم

آنها گناهی ندارند ، نمی دانند که دیگر کار ما از شاخ و برگ گذشته است

مهم ریشه بود که تیشه خورد …

کاش سرخپوستی بودم تا رد شاخه های شکسته را می گرفتم

 و تو را پیدا می کردم …

حالا سالهاست همه چیز شکسته و من ، روز به روز بیشتر گمت می کنم !

از وقتی رفته ای یادت را برمیدارم و شانه میزنم روزهای نبودنت را

 تا گم شود این همه پریشانی حتی برای لحظه ای …

فرض کن به عکاس بگویم تارهای سپید را سیاه کند و چین و چروک ها را

 ماستمالی و حتی از آن خنده ها که دوست داری برایم بکارد !

ولی باز هم از نگاهم پیداست چقدر به نبودنت خیره مانده ام …

فقط رفت بدون کلامی که بوی اشک دهد …